دنتال ایمپلنت ها از تیتانیوم یا آلیاژ تیتانیوم خالص ساخته شده اند و به طور کلی بسیار مقاوم و قوی هستند.

با این حال، اگر زیر فشارهای بسیاری زیادی قرار گیرند، می توانند بشکنند.

شکستگی های ایمپلنت دندان اساسا به خاطر نیروهای مخالفیست که به آن ها وارد می شود.

این موضوع می تواند در نتیجه ترمیم ایمپلنتی باشد که کاملا تعادل نداشته یا تحت فشار یک نیروی غیر قابل تحمل بوده است.

دنتال ایمپلنت ها همچنین در صورتی که قطرشان برای حمایت بسیار کوچک باشد، می شکنند.

به عنوان مثال، یک ایمپلنت 4 میلی متری برای یک مولار ممکن است ریسک باشد، چون احتمال شکستگی پیچ اباتمنت بالا می رود و فشار های بیشتری را باید تحمل کند.

سه راه درمانی برای ایمپلنت های شکسته می باشد :

حذف ایمپلنت با استفاده از تکنیک ترک ریورس :

در صورتی که شکستگی ایمپلنت نسبتا سطحی و در حد 3 الی 4 میلی متر باشد، با تکنیک reverse torque explantation می توان گفت حذفشان موثرتر خواهد بود.

این یکی از روش های ترجیحی می باشد و رویکرد آتروماتیک در حذف ایمپلنت دارد.

پیوند استخوان برای بعد از حذف ایمپلنت ضروری می باشد تا استخوان برای جایگزینی ایمپلنت ترمیم شود.

حذف ایمپلنت با استفاده از تکنیک bone trough یا برداشت استخوان :

در صورتی که شکستگی ایمپلنت عمیق باشد و دستگاه reverse torque explantation نتواند به مکانیسم داخلی ایمپلنت دخالت کند، حذف آن ممکن است نیاز به بریدن نیم الی 1 میلی متر از استخوان اطراف ایمپلنت را داشته باشد. این کار با استفاده از trough bur یا حفره انجام می شود. سپس بخش شکسته از استخوان خارج می شود.

پیوند استخوان یا گرفت استخوان برای بازیابی استخوان برای جایگزینی ایمپلنت های آینده ضروری می باشد.

ایمپلنت شکسته در استخوان را به حال خود بگذارید :

در صورتی که هیچ جایگزین ایمپلنتی برای جای خودش برنامه ریزی نشده باشد، بعد از آن یک گزینه می ماند، اینکه بخش شکسته در استخوان رها شود و اجازه داده شود تا استخوان بهبود پیدا ککند.

رها کردن بخش ایمپلنت دندانی در استخوان معمولا منجر به مشکلات خاصی نمی شود.

چطور می توان خطر شکستگی ایمپلنت را کاهش داد؟

انتخاب وسیع ترین ایملپنت برای دندانی که جایگزین شده است. برای مولارها، ایمپلنت با وسعت حداقل 6 میلی متر توصیه می شود. برای پره مولرها، 4 الی 5 میلی متر قطر مناسب است.

جایگیری ایمپلنت ها در عقب، خصوصا در بیمارانی که فشار بایت شان بیشتر باشد. ایمپلنت های بیشتر اجازه می دهند که بایت اکلوزال بهتر باشد و از این رو تحت فشارهای بیشتری خواهند بود. اگر مولرها را از دست داده است، پس جایگزینی هردوی اوین و دومین مولر با دو ایمپلنت توصیه می شود.

کاهش اندازه قالب ترمیمی. در واقع اشاره به پهنای واقعی تاج ایمپلنت دارد. هر چه تاج بزرگتر باشد، امکان بیشتری برای فشار به ان ها می باشد، در نتیجه ایمپلنت با وسعت بیشتر باید انتخاب شود تا منطبق شود.

از بریج های معلق خودداری شود : این در واقع شرایطیست که دو تاج روی یک ایمپلنت قرار می گیرند.

در حالی که همین می تواند طراحی تاثیرگذاری روی جلویی ها داشته باشد، و برای عقبی ها ریسک دارد و باید از این کار پرهیز شود.

ترمیمی ها را متعادل کنید : ترمیمی های ایمپلنت باید با دقت برای مخاطب تحت عمل بررسی شوند و برای حذف هرگونه تداخل یا تماس های جانبی که از نظر بیولوژیکی سازگار نیستند، تنظیم شود.