بریس های لینگوال یا پشت دندان
آیا این بریس ها خللی در قدرت گفتاری تان ایجاد می کنند؟
زبان خود یک اندام جالب است.
و نیز در حس چشایی بسیار مهم و ضروریست، و به ما اجازه می دهد که بخوریم، بنوشیم، و بلعیدن رو داشته باشیم، حتی صحبت کردن رو برامون میسر میکنه.
به طور فزاینده ای انعطاف پذیر، حساس و سازگاره، طوری که یکی از پیچیده ترین و خاص ترین فعالیت های حرکتی می باشد که بدن انجام می دهد.
به خاطر همین بریس های لینگوال یا پشت دندان، فضایی رو پشت دندان ها می گیرند، که پتانسیلش رو دارند رو حرکات نرمال زبان تاثیر بگذارند.
بریس های پشت دندان در بیماران مختلف، به طور متفاوت عمل می کند.
فاکتورهایی مثل اندازه و شکل بایت، میزان کنترلی که روی زبان داریم، و قدرت ماهیچه های فکین، در هر شخصی متفاوت می باشد.
برخی سریعا به وجود این بریس ها عادت می کنند و تاثیرش روی گفتارشون بسیار کمه.
بقیه هم ممکنه مشکلاتی داشته باشند، و تاثیرات منفی این ساختار فلزی رو در زبانشون داشته باشند و ممکنه نوک زبانی صحبت کنند.
در ازاش، بیمار رو مضطرب می کنند و باعث میشن که اوایل درمان احساس شرمساری داشته باشه.
زبان یک عضو بسیار حساسه و معمولا آگاهی بالایی از حتی کوچکترین تغییرات در دهان داره.
مثلا زخم های دهانی یا دندان ترک خورده.
با این حال، به طور فزاینده ای قابل تغییره، و اغلب به حساسیت های جدید این بریس عادت می کنه.
حدود یک هفته تا دوهفته!
در برخی دیگر بیماران، با این حال، بریس های پشت دندان با گفتار تداخل ایجاد می کنند و در این بیماران توصیه به ویزیت نزد درمانگر صدا می باشد.
افراد حرفه ای بسیاری هستند که مشکلاتی مثل نوک زبانی حرف زدن را حل می کنند.
مثلا بازیگران، خواننده ها، و مجریان تلویزیونی.
با یک جلسه ویزیت نزد درمانگر گفتاری، می توان به بیمار در فائق امدن به مشکل بریس های داخل زبانی کمک کرد.
این دو هفته اول بعد از گذاشتن بریس ها، معمولا دوره عادته.
بسیاری از بیماران در همین برهه زمانی عادت می کنند.
به یکسری بیماران هم وکس داده میشه که روی بریس ها بگذارند تا از مالش زبانشون با این قطعه های فلزی گرفته بشه.